The dude abides

Kwart voor twaalf ‘s avonds, net terug van bowlen. Ik zit in de eetzaal van ons gastverblijf onze dagelijkse blog te typen. Vandaag een guest post van mijn kant: Alexander. Laat ik maar gelijk iets bekennen: ik ben de minst trouwe volger van onze blog. Misschien is de stijl dus iets anders. Disclaimer: ik ben erg moe en maak me momenteel niet druk om spelfouten.

Tot zover de intro. Bowlen dus. Het was hartstikke gezellig. Enkele van die gasten hier kunnen echt goed bowlen. Ik zat, niet geheel toevallig, in het verliezende team en moest dus het ijsje achteraf betalen. Het is het wel waard gelukkig, de studenten hier zijn echt goeie kerels. (Dames heb ik hier niet echt gesproken) De formaliteit is er wat af, ze zijn niet alleen nog maar beleefd, zo’n beetje iedereen heeft een bijnaam, we doen gekke dansjes bij een goeie worp en er wordt steeds meer gelachen. Tijdens het bowlen merkte ik dat ze al steeds meer aanvoelen als vrienden van me.

Die gezelligheid en het lachen zijn erg welkom. Ik merk steeds meer dat iedereen in de groep moe begint te worden. Zo is vanochtend alleen Elina naar het ochtendgebed geweest. De rest heeft lekker doorgeslapen en rustig aan gedaan. Zelf ben ik met Martin-Jan en Klaas gaan wandelen door de heuvels hier. Het is echt heel mooi. Op de terugweg kwamen we de professor ethiek tegen die met een student ook aan het wandelen was. Een toevallige ontmoeting. Het is een erg vriendelijke man die erg geïnteresseerd is in ons. Hij zoekt veel aansluiting en heeft ook een gezonde portie humor. Heel anders dan het college van gisteren, waar hij wat stijfjes op me overkwam. Daar werd de waarheid van de Bijbel door hem ons even voorgeschoteld.

Dat brengt me bij het volgende. Ik vind het nog steeds heel moeilijk om de cultuur hier te vatten. Het is een beetje een mix van modern en postmodern. De cultuur hier houdt me wel nieuwsgierig. Dat is vandaag ook weer aangewakkerd. We hebben de hall of independence bezocht. Al met al is het een groot complex met monumenten, de hall en musea. Het was erg indrukwekkend. Enkele enorme standbeelden doen denken aan de Klassieken, de Franse revolutie en Amerikaanse onafhankelijkheid. Alles met een Koreaans tintje. Het is voor Korea de grote trots. Ze hebben zich immers vrijgemaakt van de Japanse onderdrukking. Het museum was behoorlijk heftig, ze hebben er hier geen moeite mee om Japanse martelmethoden gedetailleerd te laten zien. Het monument lijkt twee torenachtige bouwwerken. Dat zijn twee stilistische handen die omhoog staan om te bidden. Aan het eind van de rondleiding benadrukte de gids dat de moderne geschiedenis van Korea erg bloederig is. Nadat de Japanners verdwenen waren, brak al snel de Koreaanse oorlog uit. Koreanen bidden daarom om haastig om vrede. Al zei ze er dan niet bij tot wie ze om vrede bidden.

Het heeft echt indruk op me gemaakt. Terwijl ik nu een beetje reflecteer, merk ik dat de dag behoorlijk wisselde qua stemming. Toen we weg liepen van het monument maakten we al snel weer grappen met de studenten. Vandaag doet me denken aan een scene uit de cultfilm The big Lebowski: Twee vrienden verstrooien de as van hun vriend. Een triest moment, het gaat allemaal mis en ze worden boos. Dan geeft de ene de ander een knuffel en zegt:

Let's go bowling