Zaterdag 18 april: alleen in Masan

Eerst even: de foto’s van gisteren staan er nu bij. Van vandaag heb ik niet zoveel foto’s, omdat ik geen reisgenoten met goede camera’s in de buurt heb.

Om kwart voor zes onderbraken Elina en ik onze nacht om even naar de zonsopgang te kijken: vanuit onze kamer konden we de zon precies zien opkomen uit de zee. Dat is toch geen kans die je vaak krijgt… Na nog even slapen ontbeten we om 9 uur met de hele groep. Een half uurtje later waren we op weg naar onze eerste bestemming van vandaag: een ziekenhuis dat door de Kosin-kerk gebouwd is en is uitgegroeid tot één van de grootste van Busan. Bij het ziekenhuis stond ook het oorspronkelijke KTS-seminarie, evenals een klein museumpje (1 kamer) over de oprichter van het ziekenhuis. Hij wordt ook wel de Koreaanse Albert Schweitzer genoemd, omdat hij zijn hele leven wijdde aan zijn werk als arts. Hij was ooit persoonlijke arts van Kim Jong-Sun, maar hij verliet zijn land en zijn vrouw en kinderen om in Zuid-Korea te werken.

Het was eerst het plan om nu naar het strand te gaan, maar omdat we daar gisteren ook al geweest waren, gingen we naar een militaire begraafplaats van de VN voor VN-soldaten die sneuvelden in de Koreaanse oorlog. Het is de enige VN-begraafplaats ter wereld en er liggen ook zo’n 120 Nederlandse mannen. De begraafplaats was ruim, met een goed onderhouden tuin en verschillende monumenten. Er was ook een klein museum met enkele memorabilia (vlag, foto’s etc.).

Na de lunch (een keer niet Koreaans, maar vlees met friet en salade) stapten we in de auto en reden richting Masan, een stad 160 km ten westen van Busan. Yoo-Euns vader is hier dominee en morgen gaan we bij hem naar de kerk. Nu gingen we ook naar de kerk: daar wachtte een zaaltje met wat mensen al op ons. De aanwezigen waren de zeven gezinnen waar we dit weekend mogen logeren: iedereen zit dus alleen in een gezin, behalve Simon en Eduard, en Yoo-Eun is natuurlijk bij zijn ouders. Na een kort voorstelrondje ging ieder met zijn gastheren/vrouwen op stap. Dat was ongeveer 17 uur en sindsdien hebben we elkaar niet meer gezien… Er is een beetje contact via Whatsapp, maar afgezien van de zekerheid dat in ieder geval Elina, Martin-Jan, Klaas en Alexander rond 20.00 in leven waren kan ik niet zoveel informatie over de anderen geven.

Over mijn eigen avond kan ik wel wat vertellen. Mijn gastgezin bestaat uit één persoon, een lief oud dametje dat helaas geen woord Engels spreekt. We trokken de hele avond op met mr. Yu, een oud-collega van haar. Hij sprak wel redelijk Engels en goed Duits, dus met hem heb ik leuk kunnen praten. Hij vroeg wat ik wilde zien in Masan en ik vroeg of er speciale plekken waren: vervolgens reden we ongeveer een uur lang vanuit Masan, de bergen in, naar een heel oude boeddhistische tempel (670 AD!). Daar zijn we niet zo lang geweest, want het regende. De tocht door de bergen zelf was ook prachtig: felgroene bossen en kronkelpaadjes. Het was meteen mijn eerste ervaring met de Koreaanse dorpjes: heel anders dan de steden, stonden hier en daar kleine, vaak vervallen huisjes. We dronken thee in het huis van mr. Yu, dat hij zelf gebouwd had op de berghelling met uitzicht op een meer. De thee had hij zelf gemaakt van theebladeren uit zijn tuin en we dronken die op traditionele manier. Bij vertrek gaf hij me nog een heel mooi kopje en theepotje cadeau, waar ik uiteraard heel blij mee was :).

We (mr. Yu, mijn gastoma en ik) gingen eten in een stad in de buurt (Gaosin? Oid) in een Japans restaurant. Dus: vis, rauwe vis en andere zeebeesten. Ik heb alles dapper geproefd (inktvisjes, plakjes zeeslak, verschillende schelpdieren) en het meeste zelfs gelust. Het eten duurde lang, want na iedere schaal kwam er weer een nieuwe lading andere gerechten, tot wel 5 ‘gangen’ toe… Toen we dan toch eindelijk uitgegeten waren, bracht mr. Yu ons naar het appartement van mijn gastoma (ik heb haar naam nog niet kunnen verstaan) en daar zit ik nu dus. Ik heb zo het lijkt haar kamer gekregen terwijl zij in de woonkamer slaapt; protest heeft geen zin. Iedereen is hier sowieso ontzettend gastvrij. Nog een voorbeeldje van vanavond: ik wilde mijn gastoma om de wifi-code vragen, om deze blog te kunnen schrijven en posten. Na wat moeite begreep ze wat ik zocht, maar het bleek een moeilijke vraag: mr. Yu werd opgebeld en later nog haar dochter, die de code wel aan mij kon geven. Het is eigenlijk een beetje ongemakkelijk om haar dan met twee telefoons aan haar oor te zien staan, helemaal wanhopig tot ze mij tevreden kan stellen… Maar onderbreken kan dan ook niet meer.

Morgen zitten we vooral de hele dag in de kerk, met verschillende activiteiten. Ik zal iemand anders vragen of die de blog wil schrijven, zodat jullie ook wat over andere gezinnen kunnen horen.